Słownik etymologiczny języka polskiego/łoś
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łoś; w psałterzach tłumaczy i ‘onager’ (dziki osieł), zwykłem nieporozumieniem, co obcemu zwierzu podstawiało byle nazwę krajowego; we wszystkich językach słowiańskich tak samo, ale południowe zapożyczyły z Północy nazwę nieistniejącego na Południu zwierza, bo postać pierwotna brzmiała *olsĭ jak dowodzi niem. Elch (z czego łac. alces, grec. alkē); słowiańskie s jest podniebienną gardłową: k’ z czego niem. h (pierwotne *alhi-), anglosaskie eolh (z elha), nord. elgr. Pień ten sam co w nazwie jelenia i łani. Ostatniego łosia ubił r. 1677 ostatni Piastowic; o szerokiej znajomości zwierza świadczą liczne imiona osobowe i miejscowe.
