Słownik etymologiczny języka polskiego/jad
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jad, jadowity, jadowić się, ‘gniewać się’ (ludowe mylne jadłobić się, jadłoba), jadzić się, zajadły, rozjadły; prasłowo; tak i w temże znaczeniu u wszystkich Słowian; u Serbów obok jed, ‘jad’, ‘złość’, jest jad, ‘żal’, jadan, ‘nieszczęsny’, jadati, ‘biadać’; u Czechów tylko jed (jest i w starorusk.), z nowem je-. Jad zadawano w jadle, por. franc. poisson, ‘trucizna’, t. j. ‘napój’, łac. potio; niem. Gift od geben; więc p. jeść; i truci(z)na tylko od potrawy nazwana (p. truć). Jadówka, ‘krosta’.
