Słownik etymologiczny języka polskiego/jacy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
jacy, ‘tylko’, przestarzałe, ludowe, w 15. i 16. wieku ogólne; jacy kto, ‘kto tylko’, ‘byle kto’, »niesłuszno jest, aby ot jacy kogo niesiona była skrzynia« (»aby leda kto nosił«, Leopolita); jarcy komu, zamiast jacy komu, jarcy czyją, zamiast jacy czyją (jacakami dziś zowią, co jacy, zamiast »tylko«, mówią); cerkiewne jaszti i jaszte, najczęściej bez j- pisane, aszti i aszte, ‘jeśli’, kto aszte, ‘jacy kto’; urobione od zaimka 3. osoby przyrostkiem -tje lub -tji; jeszcze jest to samo słowo z przyrostkiem -stje, co na jedno wychodzi. Tylko jacy, r. 1549.
