Słownik etymologiczny języka polskiego/jęczmień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jęczmień, jęczmyk (z tym samym przyrostkiem co u innych na -mień: kamyk, płomyk); słowiańska, innym ludom obca nazwa najbardziej »ościstego« zboża; od jęcz- (cerk. jęczĭn i jęczněn, ‘jęczmienny’, czes. jeczný), co coś ‘ostrego’ oznaczało; cerk. z inną wokalizacją: ąk- w ąkot’, ‘hak’, niem. Angel, ‘wędka’ (dawne ango, ‘kolec’).
