Słownik etymologiczny języka polskiego/gomon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gomon, ‘hałas’, gomonić, ‘hałasować’, przestarzałe; słowo głównie ruskie, i twierdzą, jakoby tam z nordyjskiego gaman (‘wesołość przy uczcie’) pożyczone, do nas przeszło; sprzeciwia się temu poniekąd g- i dawnosć wyrazu: »żona rzadko bez gomona«, przysłowie w Ezopie, tamże gomonić, ‘hałasować’; przyrostek -on w podobnych słowach nierzadki: blazgonić i inne na -onić. Inni Słowianie nie znają tego.
