Słownik etymologiczny języka polskiego/goły
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
goły, goła o ‘śmierci’ powszechne w 17. wieku; golić, ogolić, wygolić; golicz w 15. i 16. wieku, dziś tylko golarz, golarnia; częstotliwe ogalać; golizna, o ‘gołem miejscu’, o ‘próżni wszelakiej’; zgolić się, ‘zblamować’; golibroda; golec, gołek, gołysz, ‘chudopachołek’; goleniec, o ‘młodym’; goleć (goleje); goło- w licznych złożeniach: gołowąs, gołoledź, gołogumno, »przy gołojuchu« (‘jucha bez ryb’), gołosłownie, gołoszyjca, ‘chudeusz’, gołobrody; ogołocić (od gołota, ‘człowiek nieosiadły’ albo ‘odartus’, zamiast czego mówimy z h: hołota; por. ganić i hańba); golaźń i gołaźń (gołoborze, gola, »na goli«, ‘otwarcie’), o ‘niezarosłem pustkowiu’; golanka, o ‘owocu nieźrzałym’ i o ‘dziewczynie’, por. czes. holec, hoch, hoszek, holka, hochna, ‘chłopiec’, ‘dziewczyna’; golnąć, jeden z niezliczonych wyrazów na ‘palnąć’ (‘uderzyć; wypić duszkiem’). Prasłowo; powtarza się w tych samych zwrotach, np. zgoła (‘całkiem’), golen, ‘nieźrzały’; czes. holota (i holomek, w naszych przekładach Wiślicji zatrzymane, i holomęka, z widocznem nieporozumieniem, pisane; z czes. holomka ma pochodzić niem. Hallunke, ‘łotr’). Zestawiają z niemiec. kahl, ‘łysy’, łotew. gāla, ‘gołoledź’.
