Słownik etymologiczny języka polskiego/gapa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gapa, ‘wrona’, gapić się (jak wrona czy gawron), obelżywe, stąd gap (gapia), gapiątko, gapiowaty; gapa o ‘przypatrywaniu się bezpłatnem, bez biletu’; z wsuniętem l: glapa, glapić się, po narzeczach. Pień ten sam co w Gople (p.); tu o szeroko rozwartym dzióbie u ptaka, gębie u ludzi; glapa już w 17. w.
