Słownik etymologiczny języka polskiego/głogoł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
głogoł, zdwojone goł-, ‘mowa’ (p. głos), u nas już tylko w nazwach miejscowych: Głogoły i Głogolice, ale w prasłow. *gołgoł, ‘słowo’, *gołgołati, ‘mówić’, cerk. głagoł, ‘słowo’ (stąd nazwa pierwotnego alfabetu cerkiewnego głagolica, śś. Cyryla i Metodjusza, zastąpionego od 10. wieku przez nowszą, mylnie t. zw. cyrylicę), głagołati (stąd w rus. i na Bałkanie zachowały się oba słowa); u Czechów (niemal jedynych) oba w żywem używaniu pozostały (hlahol, hlaholiti). Zdwojenie częste u Słowian, p. proporzec, krokorzyć; u Czechów i Rusi przykłady takiego zdwojenia nierównie liczniejsze, plapolati, chlacholiti, i i.
