Słownik etymologiczny języka polskiego/gąść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gąść, gędę, nieużywane dziś; o wszelkiej ‘muzyczce, szczególnie cichej, pokojowej’ (»sam sobie gędę«), o gędźbie na harfie, dudach; powszechne w psałterzu (»śpiewajcie a gądźcie Panu«); gądek; gędźba; p. gęśl. Prasłowiańskie; rus. gudok, o ‘skrzypcach ludowych’, czes. hudba, ‘muzyka’, cerk. gądą, gąsti, od pnia gąd-; u Litwinów z u: gausti, gaudżiu, o tych samych dźwiękach, co rus. gudiet’. Gędziec, ‘grający na gitarze’, w 15. wieku, czes. hudec.
