Słownik etymologiczny języka polskiego/gęśl
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gęśl, słowiański instrument muzyczny, ‘cytra’ (serb. gusle, ‘skrzypce’; już w 9. w. tłumaczą gąsli grec. ‘cytrę’); por. tytuł wierszów Rybińskiego: »Gęśli różnoryme«; urobione przyrostkiem, tworzącym nazwy narzędzi, -tlĭ lub -slĭ, od gąść, gędę (p.); częste w biblji: »umie w gęślki gąść«, »i wziąw gęślki« (»harfę«, Leopolita), gęśliczek (»fletów«, Leopolita), gęśli (»lutnia«, Leopolita); por. »dzierżąc gędźbę« («instrumenty«, Leop.), »wszytki gedźby« (»instrumenty«, Leop.), »w rozliczne gędźby śpiewając« (»na instrumenciech rozmaitych grać«, Leopolita), »z gędźcy« (»z cytarami«, Leopol.), »gędziebnego zwięku« (‘symfonji’).
