Słownik etymologiczny języka polskiego/dąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dąć, dęty, dmę, nadęty (ruskie nadmiennyj), wzdęcie, wydmikufle; »wody się dmące« (‘wzbierające’), biblja. Prasłowo, u wszystkich Słowian; cerk. dąti, dmą; lit. dumti, dumiu, prus. dumslē, ‘pęcherz’, lit. dumplēs, ‘miech’, indyj. dhámati ‘dmie’, niem. rozszerzone o wargową (jak lit.) Dampf (i w Dampfschiff, z czego ludowe damsif), dämpfen, dumpf. Dęty o »rycinach«, ‘bałwanach lanych’ (w biblji: »bogów dętych nie czyń sobie«, «rycie dęte«, ‘z złota klepanego dętego’; Czesi ‘cygaro’ tak przetłumaczyli, doutník, co nam dzieciństwem pachnie). Tu: wydma; p. dmuch. Co innego duć (p.).
