Słownik etymologiczny języka polskiego/ci
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ci, spójka, dwojakiego początku, bo albo skrócenie do tobie (»a to ci historja«), albo samoistna spójka, cerk. ti, ‘i’, od pnia zaimkowego ten (t-), lit. tei-tei, ‘i-i’, prus. tei-nu, ‘nuż’, ten-ti, ‘nuż (teraz)’, lit. tai, ‘to’, ‘tak’; pień to- pierwotny, z prajęzyka. U nas straciła ta spójka samoistność, służy tylko jako przydatek potwierdzający, skrócone -ć już od 13. wieku: »boć się jego boję«, »jać jeśm ubogacił Abrama« (biblja), »toć to i jeść«, kazania świętokrzyskie.
