Słownik etymologiczny języka polskiego/buńczuk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
buńczuk, znamię tureckie, (ogony końskie na drzewcu; ich liczba godność wskazuje), z turec. bunczuk, ‘znamię’; od Małej Rusi do nas, a buńczuczny, buńdiuczny, buńdziuczyć się, przeniesiono na ‘zawadjaków’.
