Słownik etymologiczny języka polskiego/bunt
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
bunt, buntować, buntownik, buntowniczy, niem. Bunt, ‘wiązka’ (od binden, Band, np. »buncik korali, trawy«); bunt znaczył więc tylko ‘związek’, zbuntować się, ‘przymierze, związek zawrzeć’, i tylko u nas od 17. w. nabrał znaczenia ‘spisku’, ‘sprzysiężenia’, ‘rokoszu’; od nas na Ruś: buntowszczik, ‘powstaniec’.