Słownik etymologiczny języka polskiego/bunt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bunt, buntować, buntownik, buntowniczy, niem. Bunt, ‘wiązka’ (od binden, Band, np. »buncik korali, trawy«); bunt znaczył więc tylko ‘związek’, zbuntować się, ‘przymierze, związek zawrzeć’, i tylko u nas od 17. w. nabrał znaczenia ‘spisku’, ‘sprzysiężenia’, ‘rokoszu’; od nas na Ruś: buntowszczik, ‘powstaniec’.
