Słownik etymologiczny języka polskiego/bura
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bura, burka, burczeć, burczymucha, burkotać, burknąć, burkliwy, ‘opryskliwy’, dawniej i bruczeć (»bruczy w żołądku«), brukać, o gołębiu; bura nowo dorobione (18. w.) do burki, barczenia, bo barczeć a burczeć, bruczeć, jedno i to samo, por. z 15. wieku barczący, o ‘silnym wietrze’. Dźwiękonaśladowcze, powszechne u Słowian: bułg. moreto se bŭrka, ‘pieni się morze’, serb. słowień. brkati, o wszelakim ‘głosie i hałasie’, słowień. brczek ‘bąk’ (czesk. brczadlo), czesk. brkati i brczeti, ‘brzęczeć’, ‘latać’ (brczniak, ‘maik’), i wszelakie inne dla ‘hałasu, niepokoju’, bułg. brkotija (por. nasze barkotać, o lisach, rok 1532), serb. brka itd.
