Słownik etymologiczny języka polskiego/bojarzyn
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bojarzyn (liczba pojedyncza), bojarzy (l. mnoga — tak jeszcze u Biernata w Ezopie), najwcześniejsza pożyczka polska z rus., bo już w 14. w. w Wielkopolsce znana, ale mylnie do boju odniesiona, więc tłumaczy ‘bellator’, ‘miles’, ‘bojownik’, ‘rycerz’; bojarka, ‘rycerka’ (jeszcze w powieściach ludowych 17. w.). Na Rusi bojarin (ściągnięte w barin, ‘pan’, barynia; barysznja, ‘panna’) wielmożę oznaczał, ale nie domowa to nazwa, lecz z cerk. bolarina pomylona; cerk. zaś bolarin, bolare (l. mnoga) jest awarsko-bułgarską nazwą ‘wielmożów’, od tureckiego bojlu, ‘wysoki’, u pisarzy greckich bojlades, boljades przezywanych. Dawna nazwa stanowa pojawia się tu i owdzie w pieśniach weselnych, np. białoruskich (bajare, ‘panowie’); na Litwie bajoras jest jeszcze w pełnem dla własnej szlachty użyciu, gdy w Polsce tylko ruskiej służył.
