Słownik etymologiczny języka polskiego/bój
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bój, ‘walka’, bójka, bojowy, bojować, bojownik; rozbój, rozbójnik; zabójstwo; nabój; i bój, ‘strach’, Niebojan, bojahuz, ‘tchórz’ (huz, p. huzno) — od bić i od bać (p.) się wywodzą; znaczenie odmienne i samogłoska różna: w boj, ‘trema’, ‘bojączka’, od o czasownika boję; natomiast w bój, ‘walka’, »stopniowanie«, jak w łój, rój. Dalej bojaźń (od bojać, jak przyjaźń od przyjać), bojaźliwy; natomiast boisko, bojewisko, bojowisko (w gumnie), tyle co ‘klepisko’, od ubitej ziemi; pobojowisko, ‘miejsce walki’ (dawniej i boisko w temże znaczeniu); zbójca, zbójnik, Zboiska. Próbowano oba pnie: bić i bojać połączyć jako jeden, powoływając obce, indyjskie przykłady. Zbój w 15. w. ‘rozbój’ znaczy.
