Słownik etymologiczny języka polskiego/bić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bić, bitwa, bitny, bicz, biczować (stąd wzięli Niemcy Peitsche, od 15. w.; urobienia na -cz nierzadkie, u nas szczególniej na -acz częste), bitka, bijak (do ubijania); nabić i częstotliwe nabijać, i wiele innych złożeń z przyimkami. Z wokalizacją o: bój, ‘walka’ (p.). Prasłowo, u wszystkich Słowian: rus. bju, bit’, staroczes. bju (dziś biji, jak u nas); bidlo, ‘klepadło’. Litwie brak słowa. Tu należy niem. Beil z dawnego *bīhal, odpowiadającego owemu bidło; dalsze odpowiedniki pomijamy (grec. fi-tros, ‘kloc’). Urobienia: biczować, biczownik; ubity, w cerk. ubjen; »bity gościniec«, »bita droga albo wielka droga« r. 1500, por. franc. le chemin battu.
