Słownik etymologiczny języka polskiego/bank
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bank, z włosk. banco, ‘stół wekslarski’, a to z niem. Bank; bankarz, ‘wekslarz’, w całem 16. w., ale już r. 1607 czytamy: »bankierze z włoska, wechslarze z niemiecka, zamieniacze pieniędzy«; włosk. banchiere; (niewypłacalnemu wywracano jego stół, włosk. bancarotta, stąd nasz bankrut, zbankrutować, bankructwo); bankowy, bankocetle lub banknoty. Bankiet, od 16. w., również pożyczka włoska, banchetto, właściwie ‘ławeczka’; jest i u Francuzów i u Niemców.
