Słownik etymologiczny języka polskiego/ataman
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ataman, ‘starszy w kureniu kozackim’ (»terpy kozacze, atamanom budesz«, przysłowie); z niem. hetmanem (p.) nic nie ma wspólnego; pojawia się na Rusi jako wataman i wotaman już w 13. w. dla ‘starszego (nad majtkami i i.)’, z tatars. odaman, ‘starszy nad pasterzami i »koszem« 10000 owiec’; na Rusi zeszło w 16. w. na ‘wójta, ciwuna, dziesiętnika’.
