Słownik etymologiczny języka polskiego/-lecić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
-lecić, tylko w złożeniach: polecić coś lub kogoś (komu), polecać, zlecić coś; zalecić, zalecać się, zalecanki, do tego zaleta i zaloty (zalotny i zalotnik), w obu z samogłoską dowolną (raczej zalata i zalaty !). Był przymiotnik letni, ‘wolny’, od niego poszło średniowieczne lecieństwo, ‘wolność’, po 15. w. już nieznane. Ten przymiotnik poszedł od rzeczownika leć, cerk. lěť jest, lětją jest, ‘wolno, dozwolono’; w czes. letný i letenstwo lub letenstwie, nietylko wyraz prawny, jak u nas, ale używa się o ‘przyjaźni, poufałości’, ‘okazałości’ nawet. Pień lē(i); lit. z innym przyrostkiem: łai-ma, ‘szczęście’, z tym samym: lieta, ‘rzecz’, lietas wyrs, ‘dzielny’, łotew. liets, ‘zdolny, zdatny’, grec. a-lēios, ‘u-bogi’, goc. unlēds, ‘ubogi’, niem. ledig, ‘wolny’.
