Słownik etymologiczny języka polskiego/lecha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
lecha, ‘zagon, grzęda’; przestarzałe; u Budnego (1570 r.) nawet: »siedli tłuszcze lechami« (‘rzędami’); leszka jeszcze u Potockiego. Lit. lysē, prus. liso, ‘grządka’; łac. lira, ‘brózda’ (stąd de-lirium, o ‘obłędzie’); niem. Ge-leise, dawniej leis(e), ‘ślad, kolej’, goc. laists; niem. leisten i goc. lais, ‘wiem’, laisjan, niem. lērran, lehren i lernen. Por. leść. U wszystkich Słowian to samo i tak samo, cerk. lěcha, itd.
