Słownik etymologiczny języka polskiego/*zwnieć

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

*zwnieć, ‘brzmieć’; już w 14. wieku przestawione we: wznieć, w psałterzu florjańskim poprawnie: »wzniały są się wody ich«, »zawznieli nieprzyjaciele twoi«; pisarz psałterza puławskiego nie rozumiał już tego słowa i napisał raz: zawsmiały, a drugi raz: »poznali«; w psałterzu z r. 1532: »brzmieli«; tak samo przestawili Czesi wznieti ze zwnieti. Prasłowo; zwĭn- (por. rus. Zwienihorod, u nas fałszywe Żmigrody ze Zwnigrodów; król chorwacki Zwnimir w 11. wieku). Z wokalizacją o: zwon-, p. zwon, dzwon; dalsze urobienie z -k: źwięk, p. dźwięk; cerk. i z g: zwęgą, rus. zwjagat’, ‘dźwięczeć’, bułg. i z t: zwŭntja, ‘dźwięczy’. Cerk. zwĭněti, zwon, zwoniti; rus. zwieniet’; z cerk. zwęgą, ‘ogłaszam’, por. lit. żwengti, ‘rżeć’, żwangēti, ‘brzęczeć’, żwangus, ‘głośny, dźwięczny’.