Słownik etymologiczny języka polskiego/świadek
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
świadek, świadczyć (ludowe świarczyć, jak starczyć z statczyć); świadectwo (postaci świadzectwo i świadestwo, w 15. wieku, mylne), dawniej świadeczny (list lub pismo); świadomy; świadomie, ‘sumienie’ w biblji, jest jednak czeskie, w innych zabytkach tyle co ‘świadectwo’; nieświadomy, »po świadomiu«; od wiedzieć, wiadomy (p.); oba pnie już prasłowiańskie, w tem samem znaczeniu; czes. swiedek i swiedom, itd.