Słownik etymologiczny języka polskiego/świadek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świadek, świadczyć (ludowe świarczyć, jak starczyć z statczyć); świadectwo (postaci świadzectwo i świadestwo, w 15. wieku, mylne), dawniej świadeczny (list lub pismo); świadomy; świadomie, ‘sumienie’ w biblji, jest jednak czeskie, w innych zabytkach tyle co ‘świadectwo’; nieświadomy, »po świadomiu«; od wiedzieć, wiadomy (p.); oba pnie już prasłowiańskie, w tem samem znaczeniu; czes. swiedek i swiedom, itd.
