Słownik etymologiczny języka polskiego/ślepy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ślepy, ślepota, ślepieć, ślepić, ślepiec, ślepie (ślipy, ślipaki), ślepnąć; prasłowiańskie; podślepowaty; oślepnąć, nowe, zamiast dawnego oślnąć (por. uschnąć co do wokalizacji pniowej), przestawionego w olśnąć (p.). Nazwy dla roślin ‘primula’, ‘anagallis’, jak kuroślep (kura-, kurze-, kurzoślep, przeniesione od nas i na Ruś), bo roślina ostrzyła wzrok przeciw »kurzej ślepocie«. W 17. wieku ślepucha i o ‘gorzałce’.
