Słownik etymologiczny języka polskiego/ślęczeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ślęczeć, ślęczyć, wyślęczyć, ‘dukwieć’; pień slenk-, słonk- w słąka, słomka, o ‘skrzywieniu’. Prasłowo; lit. slenku, slinkti, ‘pełzać’, słanka, o ‘leniu’ (slinka, slunkius, ‘powolny, gnuśny’), niem. schlingen, ‘łykać’, Schlange, ‘wąż’ (dawne slingen znaczy również ‘pełzać’). Tu i prześlągły (u Reja), o szkapie ‘z zapadłym grzbietem’.
