Słownik etymologiczny języka polskiego/olśnąć
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
olśnąć, raczej olsnąć, ‘oślepieć’, powstało w 16. wieku przestawką z oslnąć, prawidłowo urobionego z *oslĭpnąć; p, b, stale wypada przed n (p. ginąć, sen), a półgłoska zamiast pełnej u czasowników na -nąć równie stała, por. oschnąć do suchy, ogłchnąć do głuchy (dzisiejsze ogłuchnąć równie niepierwotne, jak i oślepnąć; niewygoda tej zbitki wywołała dziwaczne, dziś i już od 17. wieku zapomniane postaci, jak: okchnąć, oknąć, oknęły, np. »jeśliby ławnik olsnął, okłnął«, »gęsi okną«; z przestawką olknąć: »tak olknęła i nie słyszała«, a jest nawet i oknienie, otchnienie, odchnienie, dla ‘tępego słuchu’).