Słownik etymologiczny języka polskiego/olcha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
olcha, olsza, olszyna; Oleśnica; prasłowo o wielorakiej postaci nagłosowej: w cerk. i na całem Południu jelcha, jelsza (co do je- i o- por. nasze jesiory i ości, pod oś); na Rusi nagłos o- i je-, jo-; u Słowaków lejsza z jelsza. Litera w literę: *elĭcha, niem. elira (r z s, narzeczowe Else) i przestawione erila, Erle, łac. alnus z *alsnus, lit. narzeczowe alisknis, powszechniej alksnis i elksnis. Do olchy należy pozornie nasza i czeska nazwa dla ‘peucedanum’, olesznik; w istocie jest to pożyczka z niem. Ölsenich (liczne odmiany narzeczowe), co samo z łac. poszło; inny olesznik, zwany u Stanka 1472 roku olszewnikiem i podolszewnikiem, ‘selinum’, odnoszą do olchy, o czem jednak wątpić wolno; będzie to ten sam Ölsenich, bo nazwy roślinne łatwo się przenoszą.
