Słownik etymologiczny języka polskiego/łajdak

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

łajdak, łajdaczyć się; liczne urobienia; powtarza się w czes. lajda, lajdati se, lajdák, o ‘włóczeniu się’ i ‘włóczęgach’, więc może z landati, ‘włóczyć się’, odmienione; do nas z Czech, nie przed 18. wiekiem; samo land-, o ‘włóczeniu się’, ‘żebraniu’, jest u nas w 16. i 17. wieku: »żebraczyna... łandykuje«, r. 1599, »dajcie łantyce«, r. 1661; na Rusi łandaty, łanduwaty (u nas narzeczowe landzić i lędzić, ‘żebrać’), u innych Słowian landati, landarati, ‘wałęsać się’, jawna obczyzna (niem. landern, schleudern?).