Słownik etymologiczny języka polskiego/*uć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
*uć, we złożeniach: z-uć, ob-uć, wyzuty; zuć składamy ponownie: zzuć, zzuty; wedle obuć mówią i przebuć, przebuwać; obuwać, obuw i obów (p. obuć). To *uć, *uję, jest na Litwie (nie u Słowian): auti (aunu, awiau), awēti, iszauti, ‘zuć’, apauti, ‘obuć’, apautas, ‘obuty’, autas, ‘onuca’, auklē, ‘onuca’, prus. auklo, ‘uzda’; łac. ex-uere, ‘zzuć’, i ind-uere, ‘obuć’, exutus, ‘zzuty’, subucula i inducula (litew. auklē), ‘suknia (dolna)’; awest. aothra-, ‘trzewik’. P. onuca, ul, uzda.
