Słownik etymologiczny języka polskiego/udały
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
udały, ‘dzielny’, jak w ruskiem udałoj; p. dać; Walcerz Udały, t. j. Waltharius manu fortis niemieckiej epopei średniowiecznej, przeniesiony do nas przez igrców-szpilmanów w 13. wieku i najdowolniej do Tyńca (był z Akwitanji) przyczepiony; zamiast udały czytają u nas to imię: wdały. Por. udatny, ‘silny’, w biblji: »w ręce twej udatnej«, »udatna ji uczynił«, ‘posilił go’, udatność, ‘siła’; tak samo czes. udatný; od 16. wieku jednak nabywa udatny znaczenia ‘układny, zręczny’: »strój udatny«, »udatna noga« (‘piękna’), »wąsem czarnym udatny«; samo udawać, udać, nabiera znaczenia ‘wydawania’, ‘przybierania pozoru, naśladowania’; udawacz.
