Słownik etymologiczny języka polskiego/uzda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
uzda, uździenica, oduz(d)ne, ‘napiwek (od uzdy, temu, co konia wiódł)’, uzdać, roz- i wyuzdany (na Rusi i nuzdat’, od złożenia z przyimkiem wn-; por. wnusziti, od ucho); prasłowiańskie; wszędzie tak samo i w temże znaczeniu. Urobione od u-, *uć (p.), przyrostkiem -zda (jak ja-zda od jać i i.); tak samo prus. au-klē, ‘uzda’, bo pierwotnie wystarczał byle jaki powróz do zadzierzgnięcia.
