Wiara, obejmująca zasady pewnego systemu religijnego, jest aktem zgody umysłu, który uznaje wyobrażenia w nich zawarte za rzeczywistość teraźniejszą, przeszłą lub przyszłą. Wiara w dogmaty religijne (ob. Dogmat) polega na zaufaniu w nienaruszalny autorytet ich źródła, jak osoba założyciela religji, objawienie, natchnienie proroków, tradycja i t. p. oraz na wewnętrznem przekonaniu, że te dogmaty są jedyną prawdą. Według nauki Kościoła katolickiego, wiara jest cnotą nadprzyrodzoną, przez którą natchniony umysł ludzki uznaje jako prawdę to, co Bóg objawił, dla powagi Boga objawiającego, który nie może ani się mylić, ani w błąd wprowadzać. Wedle tej nauki, wiara jest nie tylko aktem umysłu, ale i wolnej woli i łaski, której Bóg nie odmawia żadnemu człowiekowi dobrej woli. Przedmiot wiary, czyli dogmaty, oddane pieczy Kościoła katolickiego jako „skarb wiary“ (depositum fidei), nie jest, według nauki tegoż Kościoła, doktryną formalnie zakrzepłą, czemś w rodzaju martwego kapitału, lecz organizmem żywotnym, gdyż dogmaty te posiadają nadprzyrodzony pierwiastek życiowy, który powoduje ich rozwój. Ten rozwój wiary odpowiada potrzebom i warunkom czasu w stosunku do postępu wiedzy i rozwoju kultury. Jest on organicznym wzrostem żywego organizmu, nie zaś zmianą jego istoty lub rozkładem. Postęp czyli rozwój wiary objawia się w tem, że z biegiem czasu dogmaty wiary, nie zmieniając w niczem swej istotnej treści, stają się dla umysłu ludzkiego coraz jaśniejsze i wyrazistsze (ob. Dogmatów historja).
