Scholastyka (dosłownie: wiedza szkolna), najpotężniejszy z systemów filozofji średniowiecza, synteza filozoficzna, obejmująca wszystkie gałęzie ówczesnej wiedzy. W pierwszym okresie, od V do początku XIII wieku, okresie tworzenia się scholastyki, usiłowano zastosować logikę Arystotelesa do filozoficznego uzasadnienia nauki Kościoła. Właściwy rozwój osiągnęła scholastyka w w. XIII, będącym jej złotym wiekiem, gdy za pośrednictwem Arabów poznano prawdziwą filozofję Arystotelesa w całości. W tym okresie AlbrechtAlbert Wielki (ob.), Duns Scotus (ob.), a przedewszystkiem św. Tomasz z Akwinu (ob.) uzasadnili dogmaty chrześcijańskie na drodze filozoficznej. Okres upadku scholastyki, od XIV i XV w. począwszy, spowodowany był upadkiem poziomu nauki w wyższych uczelniach, brakiem filozofów oryginalnych a zarazem brakiem poważnych przeciwników scholastyki, która nie umiała objąć spadku po wielkich scholastykach XIII wieku, a tłumacząc ich opacznie, otworzyła pole do bezdusznego formalizmu i dialektycznych sporów o kwestje podrzędne.
