Świątynia jerozolimska, zbudowana przez Salomona w X wieku przed Chr., zburzona w r. 586 przez Chaldejczyków (Nabuchodonozora). Odbudował ją Zorobabel po powrocie Izraelitów z niewoli babilońskiej (r. 356 przed Chr.) a Herod Wielki, panujący od r. 37 do 4 przed Chr., powiększył i upiększył budowę Zorobabela. W r. 70 po Chr. zburzyli ją Rzymianie. Obydwie budowle, Salomona i Zorobabela, były zbudowane według tego samego planu, co przenośna świątynia, używana przez Izraelitów w czasie wędrówki przez pustynię (ob. Przybytek). A mianowicie zawierała t. zw. miejsce najświętsze, gdzie w świątyni Salomona mieściła się arka przymierza, miejsce święte, w którem stał świecznik mojżeszowy i stół z chlebem pokładnym (w świątyni Salomona prócz tego 10 świeczników i 10 stołów) oraz ołtarz kadzielny. Z dwóch dziedzińców jeden był przeznaczony dla kapłanów, drugi dla ludu.
