Ku uczczeniu Pandolfa Malatesty z Rimini, słynnego w swoim czasie wojownika.
Kiedym doczekał, że twa wdzięczna cnota, Rozkwitłszy w miłość czystszą nad lilije, Już godny kwiatu owoc w sobie kryje, Który nadzieja chce mi zjiścić złota —
Pozwól, niech w rymy twe się imię wmota, Z czego mieć będziesz wieczność, jak niczyje Wierz mi, wspomnienie tak się nie wyryje, Choćby i z głazu była ta robota!
Czyż Cezar, Tytus lub z Scypionów który, W bronz wlani, w granit wkuci lub w marmury, Byliby dotąd czem są w dziejach świata?
Pandolfie drogi! toż się w proch rozlata Kunszt wszelki, oprócz pieśni Bogów córy, Której służebną sława jest skrzydlata! —
