Gniew ku tym oczom wiecznie we mnie gore, Z których nie jedna w pierś mi padła strzała, Gdyż być śmiertelną żadna z nich nie chciała, A jabym chętnie rad był umrzeć w porę.
Do kaźni ziemskiej serce moje chore Przykute bólem, dręczy myśl zuchwała: Że im doczesność dając mego ciała, Z mej duszy wieczne trwanie dla nich biorę.
Bo gdzież się tobie dzisiaj, smutna duszo! Z twem doświadczeniem długoletniej biedy, Z pośród miłosnych wyplątać więcierzy?
Nieraz cię łzawe słowa moje kuszą: — Opuść mię proszę. — Ale czyż to kiedy, Ten, kto swe szczęście wyżył, w czas odbieży? —
