Gdybym cień luby tej, co dla nikogo Widną już nie jest. (a przez dziwne prawa Mych żądz, przed dawnym jeńcem swoim stawa Znów żyjąc, ciesząc i kochając błogo.)
W ciało słów odziać zdołał! — lecz nie mogą Sny żadne zjiścić, ani żadna jawa. Tych wrażeń, kiedy zbiegłszy ku mnie łzawa, Drży, bym wątpliwą nie szedł ku niej drogą.
W Niebo mię wabi — a ja słucham w skrusze Tych sprawiedliwych próźb, co w ową porę Z jej ust przeczystych z cicha brzmią nieśmiałe —
I jak mi każe, tak ja czynić muszę — Gdyż dziwna słodycz, którą z słów jej biorę, Do łezby zdolna zmiękczyć twardą skałę! —
