Śmierć zdjęła więzy, w których nieprzerwanie Lat wiele urok trzymał mię niewieści. A mnie smutnemu to się tylko wieści: Że człek i boleść swą jest przeżyć w stanie!
O! gdybyś z Baju, Miłosierny Panie Laurę mi wrócił, to znów, ku jej części, Kochałbym chętnie nadmiar mych boleści, I moje chętnie cierpiał znów kochanie.
I tembym łatwiej uledz był gotowy, Im więcej sobie tęschnię pójść w okowy, W którychbym jęczał jako dawniej było.
Lecz cóż? Śmierć sroga między nami stawa. Trudnaż z tą ksienią bladych cieniów sprawa — Ni ją przemysłem zmożesz, ani siłą! —
