Z tegoż roku co poprzedni. Po świeżo zaszłym zgonie Kardynała Colonny, którego stratę ze stratą Laury łączy.
Kolumnę wzniosłą i laur w wiosny kwiecie, W których cień zwykłem chronić myśl strudzoną, Wieczności cienie bezpowrotnie chłoną, I bez nich świat ten pustym już znajdziecie.
Śmierci! dwa skarby wzięłaś mi! bo przecię, Dumę i Miłość brałem ztamtąd, w łono, I tych mi stratę próżnoby płacono Najhojniejszemu bogactwami w świecie.
Ha! Bóg to zdarzył. Lecz znów czy mi zdarzy, Bym z śmiercią w duszy, wśród tych dwóch cmentarzy, Łzami nie zlewał w grób schylonej twarzy?
Życia się ranek wdzięczy jak najmilej — Lecz ileż nieraz, nim się słońce schyli, Szczęścia lat wielu ginie w jednej chwili! —
