Do Laury. Skarży się poeta, że mu kochanka twarz swą zasłania.
Pani! zasłona wdzięków twych mi wzbrania. Czy w dzień, czy w noc ponurą. Odkąd znasz wielką żądzę mą, nad którą Innego w sercu nie mieć mi żądania.
Póki z nieziemską myślą w sercu błądzę, I z śmiercią w zmysłach ginąc od tęschnoty. Przybiera litość lica twe w promienie; Lecz byle Amor zdradził ci mą żądzę, Kryjesz przed moim wzrokiem jasne sploty, I bierzesz w siebie lube twe spojrzenie.
Ztąd właśnie tracę, co najmocniej cenię! Tak rządzi mną zasłona! W dzień czy w noc, zawsze ku mej zgubie, ona Twych pięknych oczu, słodki blask przesłania! —
