LAMENT OKA DRUGIEGO
biedne spóźnione oko
załamuje promienie nad sobą:
co tu było wcześniej widziane
we łzach światła uprowadzone
w jasyry ślepe od żądzy
pierwszego widzenia świata
ile teraz mam niewidzianego
w tym co wyraźnie widzę
ile na zawsze nie spojrzę
w tym co porwano na ślepo
spod niebyłej jeszcze powieki
w soczewicy brodzę po rzęsy
choć pierworodne w promieniu
boga a już wygnane
ze spustoszeniem w świetle
które sam w sobie dokonał
całe w wewnętrznych znakach
żalu ślepego oddajcie
tego węża co olśnił rzekę
że się do dzisiaj tu wije
oddajcie to osłupienie
topoli na widok aż tak wysoki
że ścięta z ramienia promieni
do teraz wysoko stoi
i samo oko słońca
oddajcie w hołdzie dla oka
na zawsze w rzędzie drugiego
człowieka po pierwszym bogu
a wąż zza góry światła:
nie masz tak ciemnej rozpaczy
w sobie na pokuszenie wodzić
pierwsze spojrzenie wody
nieodwracalnie za sobą
a z wysokości topola:
gdzie jest to poniżenie
w tobie aby mnie wynieść
na taką wysokość szumu
dla zaciekłego stania
a słońce jak widzimisię:
kto patrzeć może po mnie
z pierwszego oka łowiąc
jeszcze wcześniejsze pragnienie
to go nie słońce obchodzi
i chórem po białej grudzie:
bądź zdrowe i unerwione
bruegele drugie i ślepe
przez wąskie kładki kolorów
przeprowadź od nas pocałuj
a chodzi to oko po pierwsze
a widzi tylko po drugie
i lamentuje po trzecie
DEFINICJA W UWIKŁANIU
stan mocnych powierzchni:
wysezonowany pas cnoty
nie popuści naw et w gwałcie
i ominie go niepewność
czy to się stało z nadmiaru
niechcenia czy też z braku chęci
można spisać to z jego napięcia
kalka logiczna
DEFINICJA WARUNKOWA
najlepsze z rosnących drzew
jest to które nie rośnie
do końca swej przestrzeni
daje to możność na obejście
ideału i na wyciągnięcie
w jego cieniu nóg kiedy ono
także podkuli korzenie
DEFINICJA ODPUSZCZAJĄCA
wypróżniająca się aureola
kurczy swe światło to jasno
widać z miejsca które także spływa
z wyniosłości do przykucnięcia
ale święty wyżej siebie brodzi
