Noc (fragment drugi)
W głuchej ciszy ziemia drzemie,
Milknie ptasząt piosnka rzewna,
Noc, w gwiazdzistym diademie,
Jak zaklęta w baśń królewna,
W ciszy groźnej i surowej,
Na strop spływa lazurowy.
Jach Diana sierp miesiąca,
Zawiesiła sobie górę;
Płaszcz jej szary, zorza drżąca,
Krasi złotem i purpurą,
A wieczorne mgły — gromadą,
Kornie u jej stóp się kładą.
Po mgłach nocnych, po głębinach,
Łódź obłoczna lekko sunie;
Zefir buja po jej linach,
Jak pieśniarza dłoń po strunie —
I jak pieśń, na ust koralach,
Drży — i chwieje się na falach.
Lekko na nią noc się wzniosła,
W blaskach zorzy, w gwiazd potoku,
Nocne tchnienia, niby wiosła,
Poganiają łódź z obłoku —
Łódź, jak sennych lot żórawi,
W mlecznej drodze pierś swą pławi!
W szafirowych toniach brodzi,
Barka nocy jak zaklęta —
Ni tą drogą sokół chodzi,
Ani pławią się orlęta —
Bo z nią, jedną tylko drogą,
Pieśń i pacierz chodzić mogą!
Jakaż cisza —! Ledwie trąca
Łódź, o niebios toń lustrzaną —
Ledwie gwiazdka spadająca,
Splami strop srebrzystą pianą,
Niemy kładąc znak po drodze,
Niby ziemi ku przestrodze.
Bledną gwiazdy na błękicie,
I łódź wolniej mknie po fali —
Aż gdzie słońca — na zenicie
Purpurowy brzask się pali —
Jak w bursztynu — motyl — łonie,
Noc, w potokach światła tonie.
1872.
