Modlitwy ranne
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Syfse jeszenim czyli Modły Starożytne Izraelitów |
| Podtytuł | z Komentarzem Moreh Derech |
| Wydawca | Daniel Neufeld |
| Data wyd. | 1865 |
| Druk | Alexander Gins |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Tłumacz | Daniel Neufeld |
| Tytuł orygin. | שׂפתי ישׁנים |
| Podtytuł oryginalny | כולל תפלות לכל ימות השׁנה עם תרגום פולניא |
| Inne | Cała część I Cały zbiór |
| Indeks stron | |
Ma towu. (*) O jak piękne są Twe namioty, Jakóbie! twe przybytki Izraelu! A ja ufny w wielkości Twéj łaski, wstępuję do domu Twojego, schylam się przed świątynią Twoją, pełen bojaźni Ciebie. O Wiekuisty! miłuję dom pobytu Twojego, miejsce obecności Twéj chwały. Ja schylam się, zginam kolana i korzę się przed Wiekuistym Stwórcą moim. Oby, o Wiekuisty, modły moje przyszły przed Ciebie w przyjaznéj chwili, Boże, w wielkości Swéj łaski, wysłuchaj mnie w prawdziwém Swém zbawieniu.
Ani. (*) Ja Cię wzywam, a Ty mnie wysłuchaj, Boże! skłoń ucho Swoje ku mnie, zważ na słowa moje. Ja w sprawiedliwości swojéj oglądać będę oblicze Twoje, a przebudzony, nasycać się obrazem Twoim. A ja w Tobie ufam, o Wiekuisty, mówiąc: Tyś mym Bogiem! Wysłuchaj błagalnego głosu mojego, gdy wołam do Ciebie, gdy ręce wznoszę do świętego przybytku Twojego. Wiekuisty, Boże mój, wołałem do Ciebie, a Tyś mnie uzdrowił. Ciebie, Wiekuisty, wzywać będę, błagać Pana mojego. Przyświécaj obliczem Swojém słudze Swojemu, wybaw mnie łaskawie. Bo w Tobie, Wiekuisty, ufam, Ty wysłuchasz mnie Panie, Boże mój! Wysłuchaj Wiekuisty, modły moje, skłoń ucho na moje wołanie, nie milcz na łzy moje. Wysłuchaj, Wiekuisty i ułaskawiaj mnie, Wiekuisty, bądź mi pomocą.
Szyr. (*) Pieśń stopniowa Dawida. Cieszę się, ile razy mi mówią: idźmy do domu Wiekuistego. Raduję się słowem Twojém, jak nabywający wielką zdobycz. Wysłuchaj głosu wołania mojego, Królu mój i Boże mój, kiedy do Ciebie się modlę. Wiekuisty, co rano wysłuchujesz głosu mojego, co rano stawam przed Tobą i czekam. Ja Cię wzywam, a Ty mnie wysłuchaj, Boże! Skłoń ucho Swoje ku mnie, zważ na słowa moje. Stopa moja na równinie teraz stoi, teraz wśród chóru błogosławię Wiekuistego.
Jigdał. (*) Wywyższonym i uwielbionym niech będzie Bóg żywy. Jest On istotą, a istnienie Jego czasowi nie podlega.
Jedynym On, Jego jedności żadna nie wyrówna, niepojęty On, a jedność Jego, nieskończona.
Nie ma podobieństwa ciała i nie jest ciałem, świętość Jego niezrównana.
Poprzedza On wszystko co stworzone, pierwszy On, a nie masz początku Jego pierwotności.
On Panem wiecznym wszelkich tworów — dowodem Jego wielkość, Jego władza.
Wypływem swego proroctwa obdarzył wybrańców swych, którymi się szczyci.
Nie powstał jeszcze w Izraelu żaden prorok podobny Mojżeszowi, któryby widział obraz Jego.
Prawdziwy Zakon nadał Bóg ludowi swemu, przez proroka Swego, powiernika Swego domu.
Nigdy nie przeinaczy Bóg i nie zamieni Zakonu Swojego na inny.
On widzi i zna tajnice nasze, na początku przewiduje koniec rzeczy.
Oddaje każdemu nagrodę, wedle dobrego jego czynu; odpłaca się nieprawemu złem, wedle jego nieprawości.
W końcu dni ześle nam Zbawiciela, by oswobodził oczekujących nadejścia Jego pomocy.
Niechaj będzie błogosławione przez wszystkie wieki imię Jego chwały pełne.
Adon olam. (*) Pan wszechświata, który panował przed stworzeniem wszelkiéj istoty,
Gdy za Jego wolą wszystko się stało, wtedy Królem imię Jego było,
A gdy wszystko ustanie, On sam jeszcze panować będzie wspaniały,
Bo On był, jest i będzie w Swym majestacie.
On jedyny, nie masz drugiego do porównania, do zestawienia z Nim.
Bez początku i bez końca Jego jest moc, Jego władza.
A On mym Bogiem, On wiecznym Zbawicielem, opoką w dolegliwościach i w czasie złéj doli.
On mym proporcem i moją ucieczką, udziałem kielicha pociechy, gdy Go wzywam.
W Jego ręce poruczam duch swój, gdy zasypiam, gdy się obudzam.
A wraz z duchem i ciało swoje; Wiekuisty ze mną, niczego się nie obawiam.
Baruch. Bądź pochalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, któryś nas uświęcił Swemi przykazaniami i polecił nam umywanie rąk. (*)
Baruch. Bądź pochwalony, Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, któryś ukształtował człowieka mądrością i stworzył go z różnemi otworami i wydrążeniami. — Jawném jest i wiadomém majestatowi Twego tronu, że jeżeli jeden z nich się rozewrze, albo jeden z nich się zamknie, niepodobno by było ostać się ani utrzymać przed Tobą. Bądź pochwalony, o Wiekuisty, uzdrawiający wszelkie ciało i dokazujący cudów.
Baruch. Bądź pochwalony Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, któryś nas uświęcił Swemi przykazaniami i polecił nam zajmować się słowami Zakonu.
Wehaarew. Osłodźże, o Wiekuisty, Boże nasz, słowa Zakonu Twojego w ustach naszych, i w ustach ludu Twego, domu Izraela, abyśmy i my i potomkowie nasi i potomkowie ludu Twego, domu Izraela, wszyscy stali się pojmującymi imię Twoje i biegłymi w Zakonie Twoim. Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, czyniący Zakon dostępnym dla ludu Swego Izraela.
Baruch. Bądź pochwalony, Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, któryś wybrał nas z pośród wszystkich narodów i nadał nam Swój Zakon. Bądź pochwalony, o Wiekuisty, który nadajesz Zakon!
Jewarechcha. Oby ci Wiekuisty pobłogosławił i strzegł cię!
Oby Wiekuisty przyświecał ci obliczem Swojem i był dla Ciebie łaskawym.
Oby Wiekuisty zwrócił oblicze Swoje ku tobie i obdarzył cię pokojem!
Elu Debarim. Oto przykazy nie podlegające ograniczeniu: kraj pola, (*) pierwociny, ofiary przy odwiedzaniu Świątyni, dobre uczynki i nauka Zakonu. Te są uczynki, z których owoców człowiek korzysta w doczesném życiu, a głównéj zasługi za nie używa dopiero w przyszłém życiu, a mianowicie: uczczenie ojca i matki, dobroczynność, gorliwe uczęszczanie do domu nauki rano i wieczorem, gościnność, pielęgnowanie chorych, wyposażenie ubogich panien, odprowadzenie zwłok zmarłych, zgłębianie modlitwy, godzenie zwałnionych. Nauka zaś Zakonu stoi za wszystko.
Elohaj. Boże mój! Dusza którą mi daleś jest czysta, Tyś ją stworzył, Tyś ją wykształcił. Tyś ją tchnął we mnie. Ty ją utrzymujesz we mnie, Ty gotów jesteś odebrać ją odemnie i zwrócić ją mi na pzyszłość. Dopóki przeto dusza ta we mnie, uwielbiam Cię Wiekuisty Boże mój i Boże ojców moich Władzco wszystkich tworów, Panie wszystkich dusz! Bądź pochwałony, o Wiekuisty, zwracający duszę martwym ciałom.
Baruch. (*) Bądź pochwalonym Wiekuisty, Boże nasz, Królu wszechświata, który dajesz kogutowi pojęcie do rozeznania między dniem i nocą.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, żeś mnie nie uczynił bałwochwalcą.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, żeś mnie nie uczynił niewolnikiem.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, żeś mnie nie uczynił kobietą.
(Dla kobiet). Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, żeś mnie utworzył wedle woli Swojéj.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który niewidomym oczy otwierasz.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który uwalniasz uwięzionych.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który wznosisz schylonych.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który rozpościerasz ląd nad wodami.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który zadawalniasz wszystkie moje potrzeby.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który kierujesz krokami ludzi.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który przepasujesz Izraela siłą.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który ozdabiasz Izraela wspaniałością.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który dajesz moc znękanemu.
Bądź pochwalonym Wiekuisty Boże nasz, Królu wszechświata, który spędzasz sen z oczu moich, a drzémanie z powiek moich.
Wijhi Racon. Oby téż Ci się spodobało, Wiekuisty, Boże nasz i Boże ojców naszych, wprawiać nas w Zakon Swój i przywiązać nas do Swych przykazów, - i nie powadź nas do błędu, ani do przestępstwa, ani do występku, ani do pokuszenia, ani do sromoty. Nie daj złym namiętnościom owlanąć nami, oddal nas od złego człowieka i od złego towarzysza, przywiąż nas do dobrych popędów i do dobrych uczynków i zmuszaj namiętności nasze, aby Ci podległemi były, i uczyń nas dzisiaj i każdego dnia godnymi względów, łaski i miłosierdzia w oczach Twoich i w oczach wszystkich, którzy nas widzą i udzielaj nam łask Twych życzliwych. Bądź pochwalony Wiekuisty, który udzielasz łask życzliwych ludowi Swemu, Izraelowi.
Jehi Racon. (*) Oby Ci się spodobało, Wiekuisty Boże mój i Boże ojców moich, ocalić mnie dzisiaj i każdego dnia od bezczelnych i od bezczelności, od złego człowika i od złego towarzysza, od złego sąsiada, od złéj przygody i od zgubnej zawady, od ciężkiéj sprawy i od upartego przeciwnika, czy on należy do związku mego religijnego lub nie.
Leolam. (*) Zawsze niechaj człowiek powoduje się bojaźnią Nieba, skrycie i jawnie, niech się przyzndaje do prawdy, i niech prawdę pielęgnuje w sercu swojém, a wstawszy rano, niechaj mówi:
Ribon. Władzco wszystkich światów! Nie oparci na prawości naszéj, zasyłamy błagania nasze przed Ciebie, ale w zaufaniu na wielkie Twe miłosierdzie: Czémże my jesteśmy, czém życie nasze, czém nasza pobożność, czém nasza sprawiedliwość, czém nasze zbawienie, czém nasza moc, czém nasza siła, cóż powiemy Ci, o Wiekuisty Boże nasz i Boże ojców naszych? wszak wszyscy mocarze niczém są przed Tobą, a mężowie sławy jak gdyby ich nie było, a mędrcy jak gdyby bez wiedzy, a rozumni jak gdyby bez rozwagi — bo największa część ich dzieł jest nicością, a dni ich życia przed Tobą są próżnością — a pierwszeństwo człowieka przed bydlęciem jest niczém, bo wszystko jest próżnością.
Awol. Jednakże my jesteśmy ludem Twoim, synami przymierza Twojego, dziećmi Abrahama, ulubieńca Twojego, któremu zaprzysiągleś łaskę na górze Moryah, potomkami jedynaka jego Izaaka, który związany został (jako ofiara), na ołtarzu, zborem Jakóba, syna Twego pierworodnego, którego dla miłości, jaką go miłowałeś, i dla radości, jaką z nim się radowałeś, nazwałeś Izraelem i Jeszurun.
Lefikach. Dla tego winniśmy dziękować Ci, uwielbiać i wysławiać Cię, wychwalać i wyświęcać i złożyć cześć i dzięki imieniu Twojemu. Błogo nam! jak pięknym jest udział nasz, jak przyjemny nasz los, jak nadobném nasze dziedzictwo, błogo nam! że wcześnie i późno, wieczór i rano wołamy dwa razy każdego dnia:
„Słuchaj, Izraelu, Wiekuisty, Bóg nasz, Wiekuisty jest Jedyny!”
Niechaj pochwaloném będzie imię wspaniałego Królestwa Jego na wieki wieków!
Atha hu. Ty istniałeś przed stworzeniem świata, Ty istniejesz po jego stworzeniu, Ty jesteś na tym świecie, Ty jesteś na drugim świecie. Poświęć imię Swoje na świecie Swoim, a Swojém zbawieniem wzniesiesz i wywyższysz naszą sławę.
Bądź pochwalony Wiekuisty, który uświęcasz imię Swoje w obec wszystkich.
Atha hu. Tyś Wiekuistym Bogiem naszym w Niebie i na ziemi i na owych wysokich niebiosach. Zaiste, Ty jesteś pierwszym, Ty jesteś ostatnim, a oprócz Ciebie, nie masz Boga. Zgromadź wyglądających do Ciebie z czterech krańców ziemi, aby poznali i wiedzieli wszyscy mieszkańcy świata, żeś Ty jest sam jeden Bogiem nad wszystkiemi państwami ziemi. Tyś stworzył niebo i ziemię i morze i wszystko co w nich, i któż jest z pomiędzy wszystkich tworów Twéj ręki, z wyższych czy z niższych, który by Ci mówił: „co czynisz?“ Ojcze nasz, który jesteś w niebie, wyświadcz nam łaskę dla wielkiego imienia Swojego, którém Cię mianujemy, i racz ziścić na nas Wiekuisty, Boże nasz, co napisano: „W owym czasie sprowadzę was, i w owym czasie gdy was zgromadzę, uczynię was głośnymi i sławnymi między wszystkimi narodami ziemi, gdy zwrócę waszych wygnanych przed oczyma waszemi, mówi Wiekuisty.“
Wajedaber. (*) I rzekł Wiekuisty do Moszeh, mówiąc: I zrobisz miednicę miedzianą, i podnóże jéj miedziane, do umywania, i umieścisz ją między namiotem zgromadzenia, i między ofiarnikiem, i wlejesz tam wody. I będą umywać Aharon i synowie jego z niéj ręce swoje i nogi swoje. Gdy przyjdą do namiotu zgromadzenia, omyją się wodą aby nie umarli; albo gdy przystąpią do ofiarnika do służby, by puścić z dymem palenie Wiekuistemu, to omyją ręce swoje i nogi swoje, aby nie umarli; i będzie to dla nich ustawą wieczną, jemu i nasieniu jego w pokoleniach ich. I włoży kapłan wierzchnią suknią lnianą i spodnie lniane włoży na ciało swoje i zdéjmie popiół, by ogień mógł spalić całopalnią na ofiarniku i położy go przy ofiarniku. I zdejmie suknie swoje i włoży inne suknie i wyniesie popiół za obóz, do miejsca czystego. (II Mojżesza, 30, 17 — 21, III Mojżesza 6, 3 — 4).
Wajedaber. I rzekł Wiekuisty do Moszeh, mówiąc: rozkaż synom Izraela i powiédz im: ofiary mojéj, chleba mojego, na palenie moje, przyjemnéj woni dla mnie, przestrzegać macie, abyście mi ją ofiarowali w czasie swoim. I powiész im: oto palenie, które ofiarować będziecie Wiekuistemu: jagniąt roczniaków, bez wady, dwa na dzień, na całopalenie ustawicznie. Jedno jagnię sprawisz zrana, a drugie jagnię sprawisz około wieczora. I dziesiątą część efah mąki przedniéj, na dań zmięszana z czwartą częścią hinu oliwy wytłuczonéj. Całopalenie nieustające, sprawione już na górze Synaj, na woń przyjemną, palenie Wiekuistemu. A libacya do niego: ćwierć hinu do jednego baranka, w świątyni, libacya z wina ma być ofiarowaną Wiekuistemu. A drugie jagnię sprawisz około wieczora, wedle dani porannéj i jéj libacyi sprawisz palenie, woń przyjemną Wiekuistemu. (IV Mojż. 28, 1 — 8).
I zarznie go na boku ofiarnika ku północy przed Wiekuistym i kropić będą synowie Aharona krwią jego na ofiarniku w około. (III Mojżesza 1, 11).
Atha. Ty to jesteś Wiekuistym Bogiem naszym, któremu przodkowie nasi ofiarowali kadzidło z wonności, w czasie gdy istniała świątynia, jak im przykazałeś przez Mojżesza proroka Swojego, jak napisano w Zakonie Twoim:
Wajomer. I rzekł Wiekuisty do Moszeh: weź sobie korzeni: stakty i muszli oniksu i galbanu, te korzenie i kadzidło przezroczyste; z każdego równa ilość ma być. I zrobisz z tego kadzidło starte, roboty perfumowéj, dobrze zmięszane, czyste, święte. I rozetrzesz z niego na miałko, i położysz z niego przed świadectwem w namiocie zgromadzenia, gdzie się zejdą z tobą, świętém nad świętości ma ono być dla was. A daléj mówiono: I zakadzi na nim Aharon, kadzidłem z wonności, każdego rana, gdy oczyści lampy, zakadzi niém. A gdy zapali Aharon lampy nad wieczorem, zakadzi niém, kadzidło nieustające przed Wiekuistym w pokoleniach waszych. (II Mojżesza, 30, 34 — 36, 7 — 8).
Tanu. Nauczyciele nasi nauczali: Jakież były części składow kadzidła? Było w niém trzysta sześćdziesiąt i ośm części, to jest: trzysta sześćdziesiąt pięć podług liczby dni roku słonecznego, a pozostałe trzy części, z których Wielki Kaplan napełnia garść swoją w dniu odpustu i wkłada napowrót do moździerza w przeddzień dnia odpustu, dla dopełnienia przykazania zmelenia jak najbardziéj miałkiego. A była w niem jedenaście wonności, a temi są: z żywicy, muszli onyxu, galbanu i kadzidła przezroczystego z każdego wagi po siedmdziesiąt maneh. — Mirry, kassyi, szpikanardy i szafranu, a każdego wagi po szesnaście maneh, kastusu dwanaście, kory cynamonowéj trzy, drzewa cynamnonowego dziewięć maneh, ługu wyki dziewięć kabów, wina kaprowego trzy seah i trzy kaby, jeżeli nie było wina kaprowego, używano mocnego wina białego. — Soli sedomickiéj ćwierć kabu, nieco tytoniowéj rośliny. — Rabi Nathan mówi: także i nieco tataraku z Jordanu, jeżeli włoży nieco miodu, to uczyni je niezdatném do użycia — a jeżeli opuścił jednę z wszystkich korzeni, zasłużył na śmierć. — Rabi Szymeon syn Gamaliela mówi: żywica, o któréj mowa, jest tylko to, co spływa z krzewu balsamowego. Ług wykowy po co wszedł do składu kadzidła? dla upiększenia muszli onyxowéj, aby była czystą, — wina kaprowego zaś do moczenia w niém muszli onyxowéj używano, aby stała się twardą; do tego i mocz byłby stosownym, ale nie używano go z powodu, że nie wnoszą moczu do przedsionku dla powagi miejscowości.
Tania. Nauczano: Rabi Nathan mówił, gdy kapłan rozciéra wonności, mówi: miałko dobrze, dobrze miałko! bo głos dobrze służy wonnościom. — Jeżeli je urządził na połowę, to jest godném do użytku; na trzecią lub czwartą zaś część, nie było przykładu. Rabi Jehuda mówił: prawidłem jest, że, jeżeli tylko było podług miary właściwéj, to godną do użytku i połowa, a jeżeli opuścił jednę z wszystkich tych wonności, to zsłużył na karę śmierci.
Tanja. Nauczano: Bar Kapara mówił: raz w sześćcziesiąt lub siedmdziesiąt lat wyszła z pozostałości połowa. — Jeszcze mówił Bar Kapara: gdyby był włożył weń kwaterkę miodu, nikt by nie mógł wytrzymać przed jego zapachem. — A dla czegoż nie przymieszywają do niego miodu? bo mówiono w Zakonie, ani z kwasu, ani z miodu nie macie zakadzić ofiary ogniowéj przed Wiekuistym.
Adonaj. Bóg Zastępów jest z nami, twierdzą naszą Bóg Jakóba. — Selah (trzy razy) Boże Zastępów! Błogo człowiekowi, który Tobie ufa (trzy razy). — Wiekuisty pomóż! Król nas wysłucha, dnia kiedy doń wołamy (trzy razy). Tyś mi ochroną, od ucisku mnie ochraniasz, otaczasz mnie na około śpiewem radosnym. Oby przyjemną była Wiekuistemu ofiara Jehudy i Jeruzalemu jak za dni odwiecznych, za lat pierwotnych.
Abaje. Abaje ułożył następujący porządek ofiary, wedle powagi Gemary i stosownie do podania Aba Szaul: Urządzenie wielkie poprzedza urządzenie drugie kadzidła, urządzenie drugie kadzidła poprzedza ułożenie dwóch stosów drwa, ułożenie dwóch stosów drwa poprzedza oczyszczenie z popiołu ofiarnika wewnętrznego, oczyszczenie z popiołu ofiarnika wewnętrznego poprzedza objaśnienie pięciu świateł, objaśnienie pięciu świateł poprzedza kropienie krwią ofiary nieustającéj, kropienie krwią ofiary nieustającéj poprzedza objaśnienie dwóch świateł, objaśnienie dwóch świateł poprzedza kadzenie, kadzenie poprzedza ofiarowanie członków, ofiarowanie członków poprzedza ofiarę dani, dań poprzedza ofiary na panwi, ofiary na panwi poprzedzają libacye, libacye poprzedzają ofiary dodatkowe, ofiary dodatkowe poprzedzają ofiary na czasach, a ofiary na czasach poprzedzają ofiarę nieustającą nadwieczorną, jak mówiono: i urządzi na niém (ogniu) całopalną i zakadzi na niém tłuszcze zapokojnych, — to jest na niém skończysz wszystkie ofiary.
Ana. (*) Racz siłą majestatu Twéj prawicy zwolnić więzy.
Przyjmij błagania ludu Swego, osłoń nas, oczyść nas, o straszliwy!
Racz, o potężny, strzedz jak oko tych, co wznawają Jedność Twoją.
Błogosław ich, oczyść, umiłuj, odpłać im zawsze Swą sprawiedliwością.
Potężny, święty wielkością Swéj dobroci prowadź lud Swój.
Jedyny, wspaniały, zwróć się ku ludowi Swojemu, wspominającemu świętość Twoją.
Przyjm nasze modły, wysłuchaj wołanie nasze Ty, co przenikasz tajnie.
Niechaj będzie pochwaloném imię majestatu panowania Jego zawsze i wiecznie.
A na dzień Sobotni dwa jagnięta roczniaki bez wady, i dwie dziesiąte mąki przedniéj, na dań, rozczynione z oliwą i libacyą jego całopalna każdéj Soboty, przy całopalnéj nieustającéj i jéj libacya. (IV Mojżesza 28, 9 — 10)
A w początkach miesiąców waszych ofiarować będziecie na całopalną Wiekuistemu młodych cielców dwa i barana jednego, jagniąt roczniaków siedm, bez wady. — A trzy dziesiąte efah przedniéj mąki na dań rozczynione oliwą do jednego cielca, i dwie dziesiąte przedniéj mąki na dań rozczynione oliwą do jednego barana. I po jednéj dziesiątéj przedniéj mąki na dań rozczynione oliwą do jednego jagnięcia, całopalną, woń przyjemna, palenie Wiekuistemu. — A libacye ich, pół hinu wina ma być do cielca i trzecia część hinu do barana, a czwarta część hinu do jagnięcia. To jest całopalna każdego miesiąca z miesięcy roku. I kozieł jeden na zagrzeszną dla Wiekuistego, przy całopalnéj ma być sprawionym i jego libacya. (IV Mojżesz. 28, 11 — 15).
Ezehu mekomon. (*) Które jest miejsce przeznaczone do zarzynania ofiar? Ofiary najświętsze zarzynają się na stronie północnéj, cielce i koziół Dnia Odpustu zarzynają się na stronie północnej, a przyjmowanie krwi ich w przyrządach służbowych na stronie północnej, a krew ich wymaga kropienia między drążki i na wieko (arki przymierza) i na ofiarnik złoty, jedno kropienie z nich zaniechano unieważnia obrządek; pozostałości z krwi wylewają się na gruncie strony zachodniéj ofiarnika zewnętrznego, jeżeli nie wylano, to obrządek nie jest nieważny.
Cielce całopalne i kozły całopalne zarzynane bywają na stronie północnej, a przyjęcie ich krwi w przyrządach służbowych na stronie północnej, a krew ich wymaga kropienia na wieko i na ofiarnik złoty, jedno kropienie z nich zaniechane unieważnia obrządek, pozostałości z krwi wylewają się na gruncie strony zachodniej ofiarnika zewnętrznego, jeżeli nie wylano to obrządek nie jest nieważny i jedne i drugie spalone bywają na placu popielnym.
Zagrzeszne gminy i jednostek. To są zagrzeszne gminy: Kozły na początku miesiąców i świąt zarzynane bywają na stronie północnéj, a przyjęcie ich krwi w przyrządach służbowych na stronie północnéj, a krew ich wymaga czterech kropień na czterech węgłach (ofiarnika), w taki sposób (kapłan) wstepuje na schody, zwraca się ku okoleniu i przybywa do węgła południowo-wschodniego, potém do wschodnio-północnego, daléj do północno-zachodniego, a nakoniec ku zachodnio-polndniowemu. Pozostałości z krwi wylewają się na gruncie strony południowej (ofiarnika). Ofiary te mogą być jeszcze wewnątrz osłon siatkowych namiotu zgromadzenia przez. mężczyzn z stanu kapłanów, w jakikolwiek sposób przyrządzone we dnie i w nocy, aż do północy.
Całopalna należy do ofiar najświętszych, zarzynaną bywa na stronie północnéj, a przyjmowanie krwi jéj w przyrządach służbowych na stronie północnéj, krew jéj wymaga dwóch kropień, któreby były jakby cztery, wymaga ściągnięcia skóry, rozkrajania i zupełniego spalenia. Ofiary powodne gminy i zawinne. Te są zawinne ofiary: zawinna za rabunek, zawinna za świętokractwo, zawinna za uwiedzenie niewolnicy zaręczonéj, zawinna nazyreja (ślubującego wstrzemięźliwość), zawinna z nieczyszczonego, zawinna trędowatego, zawinna za wątpliwe przestępstwa, — zarzynane bywają na stronie północnéj, przyjmowanie krwi ich w przyrządach służbowych na stronie północnéj, krew ich wymaga dwóch kropień, któreby były jakby cztery, jedzone być mają wewnątrz osłon siatkowych namiotu zgromadzenia przez mężczyzn ze stanu kapłanów w jakikolwiek sposób przyrządzone we dnie i w nocy, aż do północy.
Dziękczynna i kozioł nazyreja są mniéjszemi świętościami, zarzynane bywają w każdém miejscu w przedsionku świątyni, a krew ich wymaga dwóch kropień, któreby były jakby cztery, jedzone być mogą w całém mieście przez każdego człowieka, w jakikolwiek sposób przyrządzone, we dnie i w nocy, aż do północy. To samo się rozumie o podniesioném z nich dla kapłanów, wszakże podniesienie to jedzoném tylko być może przez kapłanów, ich żon, dzieci i sługi. Powodne są mniejszą świętością, zarzynane bywają w każdém miejscu w przedsionku, a krew ich wymaga dwóch kropień, któreby były jakby cztery, jedzone być mogą w całém miście, przez każdego człowieka w jakikolwiek sposób przyrządzone, przez dwa dni i jednę noc. To samo się rozumie o podniesioném z nich, wszakże podniesienie to jedzoném tylko być może przez kapłanów, ich żony, dzieci i sługi. — Pierworodne, dziesięcina z bydła i baranek Paski, są mniejszą świętością, zarzynane bywają w każdém miejscu w przedsionku, a krew ich wymaga jednego kropienia, byleby to było ku gruntowi ofiarnika. — Różnica zachodzi co do zjedzenia ich, pierworodne jedzone być może tylko przez kapłanów, dziesięcina przez kogokolwiek bądź, i jedzone być mogą w całém mieście, w jakikolwiek sposób przyrządzone przez dwa dni i jednę noc. — Baranek Paski jedzonym bywa tylko w nocy, i tylko do północy, i tylko przez tych, którzy się doń zaliczyli, i tylko upieczony.
Rabi Jiszmael. (*) Rabi Jiszmael naucza: Zakon objaśnionym bywa za pomocą trzynastu prawidel: — przez wniosek z mniéj ważnego o ważniejszym i na odwrót, — przez porównanie wyrazów jednego źródłosłowu, — przez prawo główne objęte w jednym wiérszu i przez prawo główne objęte w dwóch wiérszach, — przez ogół i szczegół, — przez szczegół i ogół, — przez ogół, szczegół i ogół, szczegół wtedy jest obowiązującym, — przez ogół potrzebujący bliższego określenia, za pomocą szczegółu, i przez szczegół potrzebujący bliższego określenia, za pomocą ogółu. Gdy okoliczność objęta w ogóle wyróżnia się z ogółu, celem oznaczenia czegoś, oznaczenie to nie odnosi się do téj jednéj okoliczności tylko, ale odnosi się do całego ogółu. Jeżeli od okoliczności szczegółowéj z ogółu wyjętéj, wymaga się tylko pewnéj części przepisu dla ogółu służącego, wyróżnienie to uważa się, jako ułatwienie, a nie jako obciążenie. Jeżeli od okoliczności szczegółowéj z ogółu wyjętéj, wymaganym bywa przepis dla ogółu nie służący, wyróżnienie to uważa się jako ułatwienie z przepisów ogółu i jako obciążenie przez przepis szczegółu. — Jeżeli od okoliczności szczegółowéj wyjętéj z ogółu, wymaganym bywa nowy przepis sprzeczny z ogółem, nie można go wrócić pod ogół, aż pismo samo wyraźnie go zwróci pod ten ogół. — Zdanie niepewne objaśnia się przez własną swą treść. Zdanie niepewne objaśnia się także końcową swą częścią. Także jeżeli dwa wiersze sprzeciwiają się wzajemnie, to się wynajduje trzeci wiersz, które je godzi.
Oby Ci się spodobało Wiekuisty Boże nasz i Boże ojców naszych, by wystawioną została świątynia wkrótce za czasów naszych, i daj nam udział w Zakonie Swoim, a tam służyć Ci będziemy w bojaźni, jak za czasów odwiecznych i za lat pierwotnych.
