Łeb, głowa zwierzęcia;
pogard., głowa ludzka; tępe zakończenie jakiegoś przedmiotu w kształcie głowy (
ł. gwoździa, śruby i t. p.);
przen., mocny
ł., tęgi
ł. człowiek zdolny, mądry; niełatwo ś. upijający; ma we
łbie, a. kurzy mu ś. ze
łba = jest pijany; wziąć ś. za
łby = kłócić ś., borykać ś., mocować się, bić się; patrzeć z pode
łba = złowrogo, ponuro;
ł. za
ł. = stanąć do pojedynkowej walki; na łbie stawać = dokazywać, awanturować ś., czynić wielkie wysiłki dla osiągnięcia czegoś; zakuty
ł. = człowiek tępego umysłu, niezdolny, głupiec; mieć kiełbie we
łbie = być postrzelonym, niedowarzonym, warjatem, mieć zajączki w głowie;
łbem kręcić=starać się wymyślić coś rozumnego a. dowcipnego, kłopotać ś., trwożyć ś.; w
ł. ś. skrobać=mieć kłopot; przen., wziąć w
ł.= zginąć, przepaść, pójść i na marne; skręcić czemu
ł. = zniszczyć, zatrzeć ślady, udaremnić, unicestwić; na
ł., na szyję = bardzo pośpiesznie, co tchu; zupełnie, doszczętnie, z kretesem (zbić wrogów na
ł., na szyję);
ł. na
ł.,
ł. w
ł. = jedno za drugie, sztuka za sztukę (przy zamianie); spaść z pieca na
ł. = z trudnego położenia dostać ś. w jeszcze trudniejsze, z deszczu pod rynnę, z dobrobytu w biedę; jedno w
ł., drugie koło łba = niedbale, niedokładnie coś robić (zdr.
Łebek,
Łepek).
Strona w Wikisłowniku
