Dodaj linki

    Jana Kochanowskiego Dzieła polskie (1919)/Psałterz Dawidów/Psalm CII

    Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
    <<< Dane tekstu >>>
    Tytuł Psałterz Dawidów
    Podtytuł Psalm CII
    Pochodzenie Jana Kochanowskiego Dzieła polskie: wydanie kompletne, opracowane przez Jana Lorentowicza
    Data wydania [1919]
    Wydawnictwo Tow. Akc. S. Orgelbranda S-ów
    Miejsce wyd. Warszawa
    Tłumacz Jan Kochanowski
    Indeks stron
    PSALM CII.

    Domine exaudi orationem meam.

     Usłysz prośby moje, Boże litościwy,
    A niechaj Cię mój głos dosięże teskliwy;
    Nie odwracaj, czasu złej przygody mojej,
    Odemnie smutnego świętej twarzy swojej.

     Ale nakłoń ucha, Ojcze dobrotliwy,
    A nie opuszczaj mię w mój dzień nieszczęśliwy;
    Kiedykolwiek wołam ściśniony frasunkiem,
    Przybądź, proszę, Panie, przybądź z swym ratunkiem.


     Jako dym, tak lata moje uleciały,
    Kości, jako głownia, moje wygorzały;
    Na chleb nie pomyślę, a też serce moje
    Uschło, jako trawa w srogie letnie znoje.

     Prze ciężkie wzdychanie, prze mój płacz serdeczny,
    Prze nieznośną żałość i frasunek wieczny,
    Krwie w sobie nie czuję, niemasz na mnie ciała,
    Kości tylko biedne a skóra została.

     Jestem jako w lesiech pelikan schowany,
    Jestem jako puhacz w pustynią wmieszkany;
    Nie smutniej narzeka wróbl na gniaździe mały,
    Kiedy go maciory płoche odbieżały.

     Nieprzyjaciel, patrząc, cieszy duszę swoję,
    A szydząc, przysięga przez osobę moję;
    A ja, miasto chleba, szczyrym żyw popiołem,
    I łzy żywe piję, siedząc za swym stołem.

     Prze Twój gniew surowy (boś mną zapałczywy
    Z góry dał o ziemię) wiek mój nieszczęśliwy
    Chynął się ku nocy, jako cień wieczorny;
    I usechłem prawie, jako kwiat ugorny.

     Ale Ty na wieki trwać będziesz, o Panie,
    A pamiątka Twoja nigdy nie ustanie.
    Ty się nad Syonem jeszcze masz zmiłować,
    A snadź już czas przyszedł, żeby go ratować.

     Już ku rumom[1] jego serce obrócili
    Słudzy Twoi, już się pustyń użalili.

    I będą się Ciebie wszytki kraje bały,
    I wszyscy królowie lękną się Twej chwały.

     A to, że Ty znowu miasto swe naprawisz,
    I w swym majestacie widomie się stawisz,
    A gardzić nie będziesz pokornych prośbami,
    Ani serca wielce strapionego łzami, —

     Niech to pismem będzie napisano złotem
    Dla wieku przyszłego, aby świat na potem
    Miał pamiątkę Pańskiej dziwnej Opatrzności,
    A sława słynęła Jego ku wieczności.

     Abowiem, na niebie siedząc Pan wysoko,
    Raczył swe ku ziemi na dół spuścić oko,
    Aby płacz usłyszał więźniów okowanych,
    I ratował na śmierć ostatnią podanych.

     Aby na Syonie ciż Mu dziękowali,
    I moc w Hieruzalem Jego wyznawali,
    Wtenczas, gdy lud wszytek, wszyscy przełożeni,
    Kwoli służbie Pańskiej będą zgromadzeni.

     Teraz, acz mię strapił długiemi drogami,
    I lat moich biednych skrócił frasunkami,
    Przedsię kniemu wołam: nie bierz mię człowieka
    Smutnego, mój Panie, w połowicy wieka.

     Twe lata są wieczne, Tyś niebo zbudował
    I ziemię rękoma swymi ugruntował;
    To wszytko zaginie, a Ty w swej całości
    Boże mój, trwać będziesz na wszytki wieczności.

     Wszytko to zwiotszeje, by płaszcz pochodzony,
    I odmianę weźmie, Tyś nieodmięniony

    I lat nieskończonych, których uczesniki
    Uczynisz, bez chyby, swoje miłośniki.

    Przypisy

    1. ↑ ku miejscom, przestrzeniom.


    Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Jan Kochanowski.
    Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Jana_Kochanowskiego_Dzieła_polskie_(1919)/Psałterz_Dawidów/Psalm_CII&oldid=350728”