Smutno mi Boże! Dla mnie na zachodzie
Rozlałeś tęczę blasków promienistą,
Przedemną gasisz w lazurowéj wodzie Gwiazdę ognistą,
Choć mi tak niebo ty złocisz i morze, 5 Smutno mi Boże!
II.
Jak puste kłosy, z podniesiona głową,
Stoję roskoszy próżen i dosytu,
Dla obcych ludzi mam twarz jednakową, Ciszę błękitu: 10
Ale przed tobą głąb serca otworzę, Smutno mi Boże!
III.
Jako na matki odejście się żali
Mała dziecina, tak ja płaczu bliski,
Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali 15 Ostatnie błyski,
Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze, Smutno mi Boże!
IV.
Dzisiaj na wielkiém morzu obłąkany,
Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem, 20
Widziałem lotne w powietrzu bociany Długim szeregiem.
Żem je znał kiedyś na polskim ugorze, Smutno mi Boże!
V.
Żem często dumał nad mogiłą ludzi, 25
Żem prawie nie znał rodzinnego domu,
Żem był jak pielgrzym co się w drodze trudzi Przy blaskach gromu,
Że nie wiem gdzie się w mogiłę położę, Smutno mi Boże! 30
VI.
Ty będziesz widział moje białe kości
W straż nie oddane kolumnowym czołom:
Alem jest jako człowiek co zazdrości Mogił, popiołom...
Więc że mieć będę niespokojne łoże, 35 Smutno mi Boże!
VII.
Kazano w kraju niewinnéj dziecinie
Modlić się za mnie codzień... a ja przecie
Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie, Płynąc po świecie... 40
Więc że modlitwa dziecka nic nie może, Smutno mi Boże!
VIII.
Na tęczę blasków, którą tak ogromnie
Anieli twoi w niebie rospostarli,
Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie 45 Patrzący — marli.
Nim się przed moją nicością ukorzę, Smutno mi Boże!
Pisałem o zachodzie słońca, na morzu przed Alexandryą.
