Encyklopedyja powszechna (1859)/Amharski język
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Amharski język |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Amharski język, pierwotnie właściwy jedynie mieszkańcom Amhary, od XIV wieku zaś panujący w całej Abissynii, w którym to czasie dekretem cesarskim podniesiony był do godności języka dworskiego. Jest to narzecze semickie, spowinowacone z etyjopskiém, językiem piśmiennym tego kraju, i zawierające dziś jeszcze dużo form i wyrazów etyjopskich. Język Amharski ma jednak siedm głosek więcej niż alfabet etyjopski, a mianowicie znaki na dźwięki: sz, dż, cz, ś, dź, oraz nosowe n i ch; samogłoski i dwugłoski są też same co w etyjopskiém. Imiona (których formacyja nie różni się od etyjopskiej) nie mają rodzajów, zaś przypadkowanie odbywa się za pomocą przyimków. Słowo jest czynne, bierne i częstotliwe, a czasowanie polega na wyraźnej zmianie zakończeń. Imiona liczbowe i zaimki co do formy i użycia są zupełnie semickie. Język amharski dotąd nie posiada żadnej literatury; jedynemi źródłami jego znajomości są Ludolfa: Grammatica Amharica i Lexicon Amharicum (Frankfurt 1698), oraz Ghbragzera: Catechesis Christiana linguae amharicae (Rzym 1787).
