Encyklopedja Kościelna/Franciszek Caracciolo św.
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Franciszek Caracciolo (czyt. Karaczolo), św. (4 Czerwca), założyciel zakonu zwanego clerici regulares minores, ur. 13 Paźdz. 1563 r. w Santa Maria (w Abruzzach). Na chrzcie dano mu imię Askanjusz, a przyjmując habit zakonny obrał sobie imię Franciszka. Od lat najmłodszych odznaczał się cnotami i pobożnością. Wyszedłszy z ciężkiej choroby, poświęcił się wyłącznie Bogu, a skończywszy teologję w Neapolu, tamże wyświęcony został na kapłana i przystał do pewnej kongregacji, której zadaniem było nieść Słowo Boże więźniom, a zwłaszcza przygotowywać na drogę do wieczności skazanych na karę śmierci. R. 1588 szczególna okoliczność przywiodła go do założenia nowej kongregacji. Jan August Adorne, pochodzący ze znakomitej rodziny genueńskiej, porzuciwszy świat, powziął myśl utworzenia zgromadzenia księży świeckich, którzyby żyjąc wśród świata, szczególnym sposobem obowiązani byli podtrzymywać w sobie ducha kapłańskiego. Z tą świętą myślą zwierzył się Fabrycjuszowi Caracciolo, kanonikowi kościoła Santa Maria Maggiore w Neapolu, i oba w tym przedmiocie napisali do pewnego Askanjusza Caracciolo, innego od naszego świętego. List ten przypadkiem dostał się do naszego Askanjusza (Franciszka), który, widząc w tém wolę Bożą, postanowił wziąść udział w zamierzonem dziele. Trzej nowi konfratrzy, spędziwszy 40 dni na samotności, nakreślili regułę nowego zakonu i udali się do Rzymu, gdzie reguła ich zatwierdzoną została 1 Czerwca 1588 przez Pap. Sykstusa V. Wróciwszy z Rzymu, osiedli na przedmieściu Neapolu i 9 Kwietnia 1589 r. wykonali 3 śluby zakonne, dodając do nich zobowiązanie się nieprzyjmowania żadnych godności kościelnych. Zresztą, spełniali wszelkie posługi pasterskie, a zwłaszcza na galerach, po więzieniach, szpitalach i szkołach; dwa razy na dzień odbywali rachunek sumienia, 4 dni w tygodniu nie jedli mięsa i inne zadawali sobie umartwienia. Prócz tego, każdemu członkowi zgromadzenia wolno było, bez odwoływania się do przełożonego, obrać życie jeszcze surowsze, lub wyłącznie kontemplacyjne. Kongregacja ta szybko rozkrzewiła się w królestwie Neapolitańskiem, w Portugalji i Hiszpanji, pomimo przeszkód, jakie w tym ostatnim kraju pokonać musiała. Po śmierci Adorna, Franciszek został jeneralnym przełożonym kongregacji. Przechodził przez liczne próby, potwarze i intrygi nieprzyjaciół, ale cierpliwością wszystko to zwyciężył. Z powodu świątobliwości swojej przezwanym został wielebnym ojcem kaznodzieją miłości Bożej. Jednym z owoców jego działalności było rozszerzenie pomiędzy wiernymi i duchowieństwem nabożeństwa do Nąj. Sakramentu. Zaprowadził też w kongregacji nieustającą adorację. Szczególniej zręcznym był on w nawracaniu grzeszników i przygotowywaniu umierających do śmierci. Braciom dawał najpiękniejszy wzór życia zakonnego; jakkolw iek był jenerałem zakonu, nie wahał się spełniać posług najniższych: zamiatał cele, mył sprzęty kuchenne i t. d. W interesach zakonu dwa razy jeździł do Hiszpanji. Powróciwszy z drugiej podróży, złożył swoją godność, odbył pielgrzymkę do Loreto i, wiedząc o bliskiej śmierci swojej, udał się do klasztoru Agnona w Abruzzach. Jego ufność w najśw. ranach Zbawiciela i silna nadzieja niedalekiego już oglądania Boga, głęboko wzruszała obecnych. Umarł 4 Czerwca 1608 r. Ciało jego spoczywa w Neapolu, w kościele N. P. Większej. Po sprawdzeniu cudów, jakie po jego śmierci miały miejsce, przez Pap. Bened. XIV i Klemensa XIII, beatyfikowanym został za Klemensa XIV. Pius VI miał go kanonizować, lecz zaszły wypadki wojenne. Uroczysta zatem kanonizacja jego odbyła się dopiero 24 Maja 1807 r., za Piusa VII. Cf. Helyot, Histor. des ordres, t. IV 38; Butler, t. XIX p. 540. (Holzwarth). J.
