Encyklopedja Kościelna/Euzebjusz Aleksandryjski
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
2. Euzebjusz Aleksandryjski, był djakonem w Aleksandrji za patrjarchy Djonizego, któremu towarzyszył przed trybunał prokonsula Emiljana na początku prześladowania chrześcjan za Walerjana. Gdy Djonizjusz został wygnany, E. ukrywał się w mieście, niosąc przytem chrześcjanom ciągłą usługę, odwiedzając więźniów i grzebiąc ciała męczenników. R. 260 srożyła się wojna domowa, a nadto w mieście wybuchła zaraza; E. z ciągłém narażeniem życia opatrywał chorych. Gdy Rzymianie obiegli buntowniczą część miasta, Bruchium, E., wraz ze swym przyjacielem Anatoljuszem, wyratował wiele tysięcy oblężonych. E. znajdował się w części miasta zostającej pod władzą Rzymian, Anatoljusz zaś w części oblężonej. Udał się tedy E. do Rzymian, prosząc o przebaczenie dla tych, którzyby miasto oblężone opuścić chcieli; Rzymianie zgodzili się na to, o czem E. uwiadomił Anatoljusza. Anatoljusz doradzał radzie miasta, aby się poddać Rzymianom, na co gdy się nie zgodzono, doradzał, aby przynajmniej starcom, kalekom, dzieciom, i w ogóle do obrony niesposobnym, a z głodu umierającym, wyjść dozwolono. Rada zgodziła się na to: wówczas Anatoljusz przeprowadził wszyst kich do obozu Rzymian i oddał w opiekę Euzebjuszowi, który ich pielęgnował jak ojciec. Z powodu sporów, wynikłych z herezji Pawła samosateńskiego (264), E. udał się do Syrji, gdzie taką zjednał sobie przychylność, że biskupi i lud wierny nie chcieli mu już pozwolić na powrót do kraju. Po śmierci Sokratesa został biskupem Laodycei w Syrji. Um. 270 r.; po nim nastąpił wyżej wspomniany Anatoljusz. Cf. Euzeb. H. E. VII, 11. 32; Baron. Ann. a. 260, 263. (Gams). N.
